"Zo zal ik nooit leren spelen!"

Toen ik dertien was, leerde ik gitaar spelen door te luisteren naar albums van Simon & Garfunkel. Ik leerde tientallen liedjes spelen, zoals Kathy’s Song, The Boxer, Feeling Groovy en Homeward Bound. Maar er was er één nummer waar ik niet aan begon. Dat was Anji, op het album Sounds of Silence, geschreven door Davey Graham en gespeeld door Paul Simon. Het was het allerbeste stuk gitaarmuziek dat ik kende, en ik weet nog precies hoe ik bij mezelf dacht: “Ik hoef daar niet eens aan te beginnen! Zo spelen, dat leer ik nooit”. 

Ik luisterde elke dag naar het nummer, maar deed geen enkele poging om het na te spelen. Totdat ik na een jaar tegen mezelf zei: “Het kan me niet schelen hoe moeilijk het is. Ik begin er gewoon aan. We zien wel.” En je raadt het al: een week later speelde ik het nummer bijna vlekkeloos. Het werd het eerste nummer dat ik spelen kon waarvan de mensen zeiden: “Hee, die jongen kan goed spelen!” Je zult dus wel denken dat ik enorm trots was. Integendeel! Ik was eigenlijk alleen maar kwaad op mezelf. “Eltjo, jij stomme sukkel”, dacht ik. “Een jaar van je leven heb je vergooid door te roepen dat je iets niet kan, terwijl je het in een week voor elkaar kreeg!” Gelukkig werd het voor mij wel een heel belangrijke levensles: ga nooit van te voren je eigen beperkingen bepalen. Dat remt je alleen maar af, en is verder nergens goed voor. Toch zie ik dat gitaristen soms dezelfde fout maken als ik indertijd. Als ze iemand verschrikkelijk goed gitaar zien spelen, roepen ze: “Zo zal ik het nooit kunnen!” Of: “Nou, ik denk dat ik mijn gitaar maar verkopen ga!” Grapje natuuurlijk, maar toch: wat ze daarmee doen is een positieve stimulans (een goede gitarist) omzetten in negativiteit: Zo zal ik het nooit kunnen. En dat is niet goed. Als je iemand heel goed gitaar ziet spelen moet je juist denken: “Dat wil ik ook kunnen!” Dan behoud je die positieve stimulans. Die mentaliteit is superbelangrijk als je jezelf als gitarist wilt blijven ontwikkelen. Blijf dus altijd positief denken. Iedere keer als je je gitaar oppakt word je een beetje beter. Misschien niet zo snel als je zou willen, maar er komt dan ook nooit een einde aan. Het leren gaat je hele leven verder - als je maar de juiste mentaliteit hebt!